مقایسۀ تصویرسازی ذهنی و تمرین بدنی بر تعادل پویای بیماران اسکلروسیس چندگانه

هدف از این مطالعه بررسی تأثیر تصویرسازی ­ذهنی و تمرین­ بدنی بر تعادل پویای بیماران مرد اسکلروسیس چندگانه بود. مطالعۀ حاضر نیمه‌تجربی و جامعۀ آماری شامل بیماران مرد اسکلروسیس چندگانۀ شهر اهواز در سال 1391 بود (300 نفر). برای نمونه‌گیری از پرسشنامۀ تصویرسازی بینایی و حسی-حرکتی و مقیاس EDSS در بین جامعۀ مورد نظر استفاده شد. در نهایت 33 نفر با توانایی تصویرسازی یکسان و دارای اختلال متوسط در مقیاس گسترش‌یافتۀ ناتوانی انتخاب شدند و به‌صورت تصادفی در سه گروه تصویرسازی ­ذهنی-تمرین ­بدنی(11نفر)، تصویرسازی­ ذهنی (11نفر) و تمرین ­بدنی (11نفر به‌عنوان گروه کنترل) قرار گرفتند.آزمون بلند شدن و رفتن زماندار برای ارزیابی تعادل پویا در پیش­آزمون، پس­آزمون و آزمون یادداری استفاده شد. برنامۀ تمرینی، 3 جلسه در هفته به مدت شش هفته بود. آزمون یادداری دو هفته پس از آخرین جلسة تمرینی گرفته شد. بعد از بررسی نرمال بودن داده­ها و برابری واریانس­ها، داده­ها به روش آماری تحلیل واریانس یکراهه با اندازه­گیری تکراری، تحلیل واریانس یکراهه و آزمون تعقیبی توکی تحلیل شد. نتایج نشان داد که بین گروه­ها در مرحلۀ پس‌آزمون (02/0=P) و یادداری (003/0=P) تفاوت معنا­داری وجود دارد و در هر دو مرحله گروه ترکیبی در مقایسه با گروه­های دیگر اجرای بهتری داشت. با توجه به نتایج تحقیق، تصویرسازی ­ذهنی را می­توان به‌عنوان یک روش کاربردی برای عملکرد بهتر تعادل پویای افراد اسکلروسیس چندگانه محسوب کرد.